Hey Hallo Iedereen,
Dit is even een ander soort blog dan jullie gewent zijn. Het zal geen weekoverzicht zijn van de afgelopen weken, want voor degene die mij op de voet volgen, jullie zullen wel gemerkt hebben dat er vorige week weer geen blog online kwam. Dit heeft ook zo zijn redenen en die zijn in deze blog te vinden.

Voor degene die al mijn blogs hebben gelezen, jullie hebben wel gemerkt dat ik binnen de familie het heel erg naar mijn zin heb alleen de oma van het gezin zit mij een beetje in de weg. Dit heeft vorige week zijn dieptepunt bereikt en ik kan daarom ook vermelden dat ik met ingang van 1 november niet meer aanwezig ben bij de familie. Ik ben geen au pair meer en zal dit voorlopig ook even niet worden. Ik heb vorige week eindelijk voor mezelf gekozen, wat ik allang eerder had moeten doen. Ik zal jullie even vertellen wat er de afgelopen weken is voorgevallen.

Het begon op Donderdag 26 Oktober. Ik was de ochtend weer alleen gelaten om het huishouden te doen en rond 12 uur zou oma weer terug zijn. Dit was uiteindelijk ietsje later, want ze is nog even bij mijn host mom op haar werk geweest om haar portemonnee te brengen, want die was ze vergeten. Toen ze eenmaal terug was vroeg ze of ik even in de auto wilde komen zitten, want ze wilde met mij praten.. Het eerste wat ik dacht was.. daar gaan we weer.. en tweede wat ik dacht was.. waar kan dit eigenlijk over gaan, het gaat toch goed? (Het was trouwens in de auto, omdat mijn jongste host kid in de auto in slaap gevallen was en we haar natuurlijk niet alleen daar wilde laten). Maar uiteindelijk gingen we dus in de auto zitten en even praten. Ze begon met de vraag of ik dit gesprek liever met iemand van de organisatie en haar wilden hebben of dat het goed was dat we het zelf afhandelde. Dus ik zei dat dit prima was. Het kon naar mijn weten niet veel slechts zijn. Toen begon ze met praten en toen wist ik eigenlijk al genoeg.. dit heeft voor mij te lang geduurd en het was beter geweest als ik allang weg was geweest. Ze vertelde mij dat ze had gepraat met haar dochter (mijn host mom) en dat zij het niet langer kon hendelen en dat er iets moest veranderen. Ik zou meer huishouding moeten doen, ook buitenshuis en als ik dat niet wilde ik anders maar moest vertrekken. Toen vertelde ik haar, dat ik alle dingen al doe, die ik van de organisatie mag doen.. (licht huishoudelijk werk) en dat daar geen tuinieren en zo bij hoort. Toen zei ze: Jah dat klopt, maar dat is alleen als je ook voor de kinderen moet zorgen en dat hoeft niet meer, dus kan je makkelijk meer doen. Ze noemde mij zelfs weer LUI! Toen ben ik in huilen uitgebarsten.. geen idee waarom, ik mag haar niet en huil eigenlijk alleen bij mensen die ik vertrouw of met mezelf. Toen heb ik snel mijn tranen gedroogd en ben ik naar binnen gegaan. Ik heb meteen de organisatie een berichtje gestuurd dat ik een gesprek wilde en ik kon ze morgen (vrijdag) even bellen. ’s Avonds heb ik meteen thuis ingelicht, ik was zo kapot ervan.. De volgende ochtend heb ik nog even met mijn ouders gebeld, voordat ik met de organisatie zou bellen. Weer moest ik ervan huilen. Om half 11 heb ik de organisatie gebeld en gelukkig waren zij het er mee eens dat het beter was als ik zou vertrekken. Ik moest het alleen mijn host parents nog vertellen.. daar zag ik wel tegen op.. Tijdens het gesprek met de organisatie moest ik gewoon weer huilen, ondertussen had ik het gevoel uit te drogen.. mijn ogen deden gewoon pijn.
Om 11 uur kwam de moeder van mijn host mom met de kids thuis en toen kwamen ook de ouders van mijn host dad. De moeder van mijn host dad keek mij aan en zag dat er wat was. (mijn ogen waren natuurlijk nog knalrood van het huilen). Ze vroeg of er wat was en ik zei nee hoor niks aan de hand, ik heb gewoon niet geslapen. Toen de moeder van mijn host mom eindelijk weg ging bleven de ouders van mijn host dad oppassen op de kinderen.. Jah ik was er ook nog gewoon.. Vreemd verhaal. Toen vroeg de moeder van mijn host dad nog een keer of er niks was en ik barstte gewoon WEER in huilen uit. Ze nam mij mee naar mijn slaapkamer en daar heb ik haar verteld wat er was gebeurd en dat ik dus zou vertrekken. Ze probeerde mij te troosten en te vertellen dat het zeker niet aan mij lag, maar dat ik alles wel eerlijk tegen mijn host parents moest vertellen. Gewoon alles! Ik heb de hele middag nog met haar gepraat over van alles, ik had echt een keer een hele lekkere middag rust. Zo’n dag had ik de afgelopen 5 weken niet meer gehad. In de avond had ik van alles stress een migraine aanval en ben ik op bed gaan liggen en geprobeerd te slapen. Helaas lukte dat niet.. De volgende dag werd ik nog beroerder wakker en voelde ik mijzelf misselijk en duizelig. Ik was er gewoon echt ziek van dat ik het mijn host parents moest gaan vertellen. In de avond wilde ik het gaan vertellen en heb de hele dag in mijn hoofd het gesprek gevoerd. Ik was er klaar voor.. dacht ik.. ’s Avonds rond half 9 wilde ik het gaan vertellen, maar ik kon het gewoon niet. We waren een serie aan het kijken en de tijd tikte rustig verder. Toen kreeg ik een paar berichtjes uit Nederland en toen heb ik om half 10 eindelijk gevraagd of we even konden praten. Ik had die zin amper gezegd of ik barste in huilen uit.. ALWEER.. HOE VAAK KAN EEN MENS HUILEN ZEG.. Waarschijnlijk dachten mijn host parents echt dat ik gek was of zo.. geen idee.. maar uiteindelijk na het drogen van mijn tranen heb ik verteld wat de moeder van mijn host mom tegen mijn gezegd had en dat ik met de organisatie had gebeld. Ook vertelde ik dus dat ik binnen 2 weken zou vertrekken. Mijn host dad zei alleen: als je niet meer gelukkig ben, dan moet je een keuze maken en als dat deze is dan hoop ik dat, dat beter is. Mijn host mom geloofde niet dat haar moeder had gezegd dat ik zou moeten vertrekken als ik niet meer zou doen in huis. Dat was voor mij even een heel moeilijk punt, want ze geloofde mij dus gewoon niet. Daarna was ik uitgepraat en zij wisten ook niet wat te zeggen. Een minuut later zet mijn host mom de serie weer aan en kijken we rustig verder als of er niks gebeurd is. Ik was echt even flabber guested. (Geen idee of je het zo schrijft eigenlijk.. maar boeiuhh, je snapt wat ik bedoel). Een kwartier later ga ik naar bed en bel ik met mijn zus en ouders, die toevallig bij elkaar zijn. Ik moet op dat moment gewoon weer.. je raadt het al of niet.. HUILEN!! MY GOD ik heb volgens mij nog nooit zoveel gehuild..
Ik zie dat iedereen thuis er ook door geraakt is.. Het is denk ik ook lastig.. zien dat je dochter of zusje het heel moeilijk heeft aan de andere kant van de wereld en je eigenlijk niet zo veel kunt doen.. Toch waardeer ik alles wat ze voor mij doen heel erg!

Bedankt voor alles als jullie dit lezen!!

De volgende dag.. het is zondag en ik voel me ineens heel goed, ik voel mij niet ziek meer en voel mij echt fantastisch.. bijna dan.. Morgen komt iemand van de organisatie langs om te praten over wat ik wil en hoe we het gaan doen. Vandaag ga ik alvast mijn koffers inpakken omdat ik voor mezelf al heb besloten dat ik zo snel als mogelijk weg wil, dus ik pak vast alles al in wat ik niet meer nodig denk te hebben. Dat is eigenlijk alles op wat kledingsetjes en dagelijkse spulletjes na dan. Zelfs al mijn fotolijstjes en mijn geliefde deken gaan alvast in de koffer. De volgende dag sta ik gewoon om 9 uur op om te helpen. Normaal begin ik namelijk met werken om half 10. Ik doe gewoon de was en alles en doe alles wat ik normaal ook doe. Behalve dat ik deze keer mijn telefoon op opnemen heb staan, voor het geval oma besluit nog wat ‘leuks’ te zeggen tegen mij. En ze begint dan ook over het feit dat ze gehoord heeft dat ik ga vertrekken. Ze lijkt niet boos en begint ook niet over ons gesprek. Ze vraagt gewoon wat ik van plan ben dan te gaan doen en waar ik heen ga. Om half 1 komt er iemand langs van de organisatie en ga ik met haar in gesprek. Ik vertel haar dat ik zo snel als mogelijk weg wil en dat ik woensdag (1 november) dus vertrekken wil. Gelukkig is ze het daar mee eens en dus zal ik aanstaande woensdag vertrekken. Helaas moest ik het via een berichtje aan mijn host mom vertellen omdat ze ’s middags met de persoon van de organisatie zou bellen en ze het daarvoor moest weten. Daar voelde ik mezelf wel een beetje schuldig over.. gewoon omdat het via een berichtje moest. Uiteindelijk was de dag verder normaal als altijd.. soort van.

Dinsdag de 31^e.. het is Halloween! Griezelig leuk hahah. In de avond komt de familie langs en gaan we gezellig trick or treaten.. Mijn host dad is thuis gekomen met een zere pols, maar bakt gewoon worstjes op de barbecue. Dus we hebben nog een leuke laatste avond gehad samen. In de avond koelt mijn host dad zijn pols nog even met erwtjes en dan gaat die vroeg naar bed. De volgende ochtend is het mijn dag om te vertrekken en ik sta ook gewoon om half 9 in de keuken. Dit omdat mijn host mom en mijn oudste host kid weg gaan naar werk en de kindy. Tegen mijn oudste host kid vertelde mijn host parents dat ik met ‘vakantie’ ga en dat ik dus afscheid moet nemen. Ik ga op mijn knieën zitten en ik krijg een hele dikke knuffel van hem en hij liet mij even niet los. Daarna heb ik afscheid genomen van mijn host mom.. en jah.. alweer.. moest ik huilen.. Ugh.. ik loop leeg.. Rond 10 uur heb ik afscheid genomen van mijn host dad want hij ging naar de dokter toe voor zijn pols. Weer had ik een brok in mijn keel, maar deze keer geen tranen.. ik kon mij zelf inhouden hahah. Rond half 11 ga ik met oma en mijn jongste host kid naar de speelgoedwinkel en daarna gaan we nog even koffie drinken. Daarna zal ze mij wegbrengen naar de plek waar ik een kamer heb geboekt via airbnb. In de speelgoedwinkel koop ik nog een knuffeltje voor mijn host kids als afscheidscadeautje en rond kwart over 11 gaan we koffie drinken. Op het moment dat we terug komen van het koffie drinken en we in de auto willen stappen belt mijn host dad naar de oma. Hij moet naar het ziekenhuis voor zijn pols en hij mag niet meer rijden, dus de vraag of de oma hem kan brengen. Dus wordt ik met spoed in een taxi gedropt, nemen we snel afscheid en gaat zij naar hem toe. Het vreemde is.. tijdens de afscheidsknuffel moest oma gewoon huilen.. ik niet dit keer. Raar toch.. Zij is degene waarom ik weg ga en zij staat nu te huilen dat ik weg ga.. toch een vreemd gevoel geeft dat. Uiteindelijk ben ik door de taxi gebracht naar mijn kamer die ik huur en daarna heb ik mijn spulletjes een beetje uitgepakt en ben ik gaan settelen.

Nu zijn we eindelijk aangekomen bij nu.. Het is Zondag 5 November.. er wordt heel veel vuurwerk afgestoken hier.. het lijkt wel oudejaarsavond al.. Ik ga morgen een hostel bellen voor een afspraak in de hoop dat ik daar kan gaan werken en ik ga een oude vriendin van mijn zus berichten om af te spreken en ik doe gewoon mijn ding. Ik heb eindelijk rust, kan doen wat ik wil en kan eindelijk gaan genieten van het feit dat ik aan de andere kant van de wereld ben. Dat ik deze kans heb gekregen en dat ik mijn droom waar kan maken. Ik kan volop GENIETEN!

Dikke kus en knuffel vanuit Nieuw-Zeeland