Kia ora!

Pff.. wat gaat de tijd snel hé.. het vliegt voorbij.. Maar dat betekent wel dat het leuk is, anders duurt de tijd alleen maar langer. De vakantie met paps en mams is voorbij.. maar wat heb ik een onwijs mooie tijd gehad met ze. Dit had ik niet willen missen!

We begonnen onze reis natuurlijk in Auckland, zoals jullie in de vorige blog konden lezen. Eenmaal op het Zuidereiland heb ik eigenlijk niet echt kunnen bloggen, omdat we of geen internet hadden of we waren gewoon te druk met samen zijn en gezellige dingen doen. Daarom nu een blog aan het einde van de vakantie.

Ik ga gewoon verder waar ik gebleven was in mijn vorige blog en dat is het Abel Tasman park. Daarna zijn wij doorgereden naar een camping in Punakaiki. Punakaiki is een klein plaatsje midden in de bergen. Hier zijn wij heerlijk wezen kajakken en daarna hebben we lekker gegeten en zijn we gaan slapen. De volgende ochtend is papa vroeg opgestaan voor een ochtendwandeling van ongeveer 3 uur. Omdat deze wandeling nogal op en neer ging (klinkt logisch in de bergen) besloten mama en ik in de camper lekker uit te slapen. Ik had namelijk blaren onder mijn voeten van mijn slippers en mama’s knieën vonden het ook geen goed idee. Toen papa eenmaal terug was zijn wij doorgereden naar Hokitika. Een plaatsje redelijk dicht bij het strand en hier hebben wij op een heerlijke camping geslapen. De volgende dag gingen wij een stukje rijden en stopten wij even bij een café voor wat koffie. Deze vriendelijke dame hielp ons aan koffie en begon toen te praten.. en te praten… en te praten.. en te praten. Ze hield niet meer op. Totdat er een andere vrouw binnenkwam die ook op zoek was naar koffie. Maar ondertussen had deze vriendelijke kwebbelkous ons wel even de weg verteld naar de mooiste en blauwste rivier die ik ooit heb gezien. Zeer koud, maar zo mooi. Nadat we daar weer vertrokken waren gingen we door naar Franz Josef, waar we eerste kerstdag ook zijn geweest. Helaas is er op deze dag niks open en dus hebben we eigenlijk een hele saaie kerst gehad. Maar toch blijven lachen. Ik heb die dag wel een kiwi vogel gezien. Wel in het donker, maar ik heb hem gezien. Op voor ons tweede kerstdag (ze kennen hier geen tweede kerstdag) zijn wij doorgereden naar Lake Hawea. Op deze prachtige camping kon je heerlijk zitten aan het meer. Wat was dit mooi! Na die dag zijn wij doorgereden naar Fairlie. Een soort boeren gehuchtje met een onwijs leuke camping. Op deze camping werd ons verteld dat we maar vast moesten betalen en de eigenaar zou even gaan kijken of er een plekje vrij was voor onze grote camper. Kon ik om lachen, om deze nuchterheid. (Je had er bij moeten zijn, om de grap te snappen denk ik..Hahah). Gelukkig was er een plekje en konden we lekker slapen. Volgende dag zijn we doorgereden naar Akaroa, waar we een dolfijnentour gingen doen. Ongeveer een kwartier voordat we de boot op konden ging iedereen in de rij staan, behalve wij dan. Toen de boot er klaar voor was gingen wij een beetje vooraan in de rij staan (ja.. ik weet dat heet voordringen, maar we waren niet de enige). Gelukkig voor ons stond er een Franse familie vooraan in de rij, die hen plek met arrogante gezichten proberen te bewaren. Mijn moeder mocht niet eens de paal vasthouden.. En maar in het Frans blijven praten.. Ugh.. ik haat Frans. Toen we eindelijk de boot op mochten, bleef papa netjes staan om de gehele familie voor te laten. Je had ze eens arrogant moeten zien kijken.. achter ons was er nog een koppel die eigenlijk voor wilden dringen en die duwde ons eigenlijk langzaam de rij in. Ideaal en zo konden wij lekker boven op de boot dolfijnen gaan spotten. Helaas.. zaten de dolfijnen allemaal aan de andere kant van de boot.. maar ik heb wel weer zeehonden gespot en pinguïns. En die hebben de Franse niet op de foto.. Lekker puh!

Eenmaal terug aan wal gingen we weer terug rijden naar Christchurch, omdat we anders de volgende dag eerst over een grote berg moesten rijden en daar hadden we geen zin in. Dus hebben we die ene nacht in Christchurch geslapen. De volgende dag zijn we in een Antartic centre geweest en heb ik pinguïns gezien. Papa heeft er een nieuw vest bij gekocht en op de parkeerplaats werden we aangesproken door een mannetje die ons vertelde dat de State Highway One via Kaikoura weer open zou zijn. Dus besloten we daar maar overheen te gaan rijden. Ik vond dit heel indrukwekkend, omdat hier een jaar geleden een aardbeving is geweest en daar zijn de gevolgen van, nog steeds zichtbaar. Nog steeds zijn delen van de weg ’s nachts dicht en zijn er delen waar er maar één baan is. Onderweg op die weg zijn er nu veilige havens gebouwd, waar je even kan stoppen. Op één van die plekken zijn wij gestopt en toen ik uit de auto stapte, merkte ik meteen op dat het er stonk naar vis. Even later toen papa ons ergens naartoe roepte, werd ons duidelijk waarom. Er lag namelijk een zeehondenkolonie te zonnen. We konden echt op twee meter afstand kijken en er waren ook kleintjes bij. Echt zo ontzettend schattig. Ik denk dat we daar echt een half uur hebben gezeten en alleen maar hebben genoten van die lieve beestjes. Daarna hebben we onze weg vervolgd richting Ward. Waar we de nacht hebben doorgebracht. Op deze camping hadden ze echt.. de beste douche ever. Een fijne harde straal en gewoon lekker groot. Geen miezerig klein prut straaltje. Daar hebben we allemaal lekker van genoten. De volgende dag reden we verder naar Picton. We hebben de hele dag in Picton rondgelopen en daar kwam ik een bakkerij tegen met de volgende naam: ‘Picton Village bakkerij’. Nu denk je waarschijnlijk, ja leuk.. een bakkerij, maar in het Engels bestaat er geen bakkerij met ‘ij’. In het Engels is een bakkerij een bakery. Dus ik ging even binnen langs om wat lekkers te halen en om te kijken of dit eventueel een Nederlander was. Na het gevraagd te hebben, was de eigenaar inderdaad een Nederlander. Helaas waren de oliebollen op, anders had ik die ook nog even mee genomen. In Picton hebben we ook nog geslapen, voordat we om vier uur ’s nachts richting de boot moesten om terug naar Wellington te gaan.

In Wellington hebben wij ook de hele dag rond gelopen en zijn wij in een gratis museum geweest. Het was er super groot, maar wel heel leerzaam en gratis. We blijven immers Nederlanders. Hahah. In de avond hebben wij de bus gepakt naar het centrum, waar we de hele avond naar een muziekshow aan het water hebben gekeken. Om twaalf uur was het dan toch eindelijk zover.. Het is 2018! Wat heb ik van deze avond genoten, samen met paps en mams aan de andere kant van de wereld, maar toch samen! Toen de vuurwerkshow was afgelopen gingen we terug lopen naar de bushalte. Het was wel vreemd, want iedereen had die gedachte. De hele stad liep op dezelfde tijd ergens naar toe. De straten waren ontzettend druk, maar zo gezellig. Eenmaal in de bus, viel ik al bijna in slaap. Maar ik moest wel opletten, anders wisten we niet waar we eruit moesten stappen. Eenmaal terug in de camper hebben we even naar huis gebeld en hebben we ze een gelukkig nieuwjaar gewenst. Voor hen alleen wel twaalf uur te vroeg, maar dat mocht de pret niet drukken.

Op 1 januari zijn wij door gereden richting Hastings. Onderweg kwamen we nog langs een centre waar we een witte kiwi hebben gezien en een hele grappige vogel. Papa liep naar de kooi en zei: ‘Kijk daar zit een kOkako (met de klemtoon op de eerste O) en toen riep de vogel terug: ‘KokAko’. Met het idee van.. zeg mijn naam maar gewoon zo.. das beter. Papa werd dus verbeterd door een vogel. Hahah. Dit bleef mij de rest van de vakantie nog bij, hahah. Eenmaal op de camping werden we als grote camper tussen de tenten gezet en hadden we geen stroom, terwijl ik toch echt om stroom had gevraagd. Dus mama en ik gingen terug naar de receptie en konden gelukkig een ander plekje krijgen. Wel tussen de tenten, maar met stroom. Verder was de camping niet echt ons ding. Zo moest je een dollar betalen voor 6 minuten douchen en was het zwembad best klein, waardoor het eigenlijk altijd vol zat. Dit was dan ook de slechtste camping van allemaal. De volgende dag zijn we doorgereden naar Rotorua. Hier zijn we twee dagen gebleven en wat heb ik genoten. De eerste dag zijn we naar Thermal wonderland geweest en de tweede dag naar een schapenboerderij. De tweede dag zijn we in de avond ook nog bij een Maori Village geweest, waar we een welkomstceremonie en de Haka te zien kregen. Ook hebben we Hangi gegeten. Dat was echt super lekker. Op onze laatste dag zijn we op bezoek geweest bij Joanne en haar familie. We hebben daar gegeten en zijn daar ’s middags rond kwart voor drie weer weggegaan, want we moesten de camper in gaan leveren. Toen we de camper hadden ingeleverd zijn we naar het hotel gegaan en hebben we lekker gedouched en genoten van de laatste avond. De volgende ochtend moesten we om 7 uur op het vliegveld van Auckland zijn. Paps en mams zouden weer naar huis toe vliegen.

Dit vond ik toch best moeilijk, toen zij samen in de rij stonden om in te checken, dacht ik aan de hele vakantie en wat we allemaal hadden gezien en gedaan en toen moest ik toch al stiekem mijn tranen tegen houden. Toen ze eindelijk uit de rij kwamen, was het ook meteen tijd om naar de security te gaan en heb ik afscheid genomen. Dit was nogal zwaar en nu ik dit schrijf vind ik het nog steeds heel zwaar. Maar gelukkig duurt het nog een maand of 6/7 voordat ik thuis ben. Alsof het niets is… Toen ik echt afscheid had genomen van mijn ouders ben ik koffie gaan halen en heb ik Joannes’ moeder een berichtje gestuurd of ze mij een lift kon geven. Ze kwamen mij ophalen en toen ben ik nog de halve dag bij hen thuis geweest. ’s Middags hebben ze mij naar het hostel gebracht en heb ik mijn bedje een beetje opgemaakt en ben ik vroeg gaan slapen. Op zaterdag heb ik lekker uitgeslapen en al mijn was gedaan en vandaag heb ik weer uitgeslapen en heb ik boodschappen gedaan. Morgen moet ik weer aan het werk en begint het allemaal weer. Wel heb ik na deze reis nog veel meer zin aan mijn volgende reis door Nieuw-Zeeland. Er is nog zoveel te zien en te doen. Ook wil ik misschien één van de eilanden gaan bezoeken voor een weekje of twee. Om vervolgens naar huis te komen. Of dit allemaal gaat lukken, moet ik nog even uitzoeken, maar dat horen jullie vanzelf. Zoals jullie onderhand wel weten, veranderen mijn ideeën nogal vaak.

Ondertussen ben ik hier al 20 weken, maar het voelt eigenlijk veel korter. Hopelijk gaan de volgende 20 weken ook zo snel, want dan kan ik gaan reizen. Maar voordat ik op vakantie kan, moet ik eerst volwassen worden. Over twee maanden word ik 21.. Ik heb er zin in! Dit was weer een blog vanuit Nieuw-Zeeland! Ik verwacht ongeveer iedere twee weken een blog te schrijven, omdat mijn weken nu weer een beetje hetzelfde eruit gaan zien. Als er iets speciaals is, dan laat ik jullie dat natuurlijk weten. Kia ora!

Dikke kus en knuffel vanuit Nieuw-Zeeland